Rozdział 1

- Chanel! Czy możemy wreszcie wyjść z tego domu i dojechać chociaż raz na czas do szkoły i mojej pracy? 

- Tak - krzyknęłam z kuchni w kończąc moje truskawkowe musli. Taka moja codzienność, truskawkowe musli i poranne krzyki. Nazywam się Chanel Bieber mam 16lat, a człowiek, który wiecznie krzyczy rano to mój brat - Justin Bieber. Nasi rodzice zginęli w wypadku samochodowym kilka lat temu i od tamtego czasu mieszkam z Justinem, ma on 25 lat i jak na swój wiek jest bardzo dojrzały, zajmuje się mną i domem, chociaż tak naprawdę to niewiem gdzie on pracuje, zgaduje, że robi jakieś czarne interesy, ale dopóki mam dach nad głową nie przejmuje się tym. 

- Chanel kurwa! Bo osiwieje w tych drzwiach! - doszły do mnei koleje jęki szatyna. 

- W tym wieku się nie siwieje - powiedziałam pod nosem i z udręką wypisaną na twarzy ruszyłam w kierunku wyjścia z domu, ciągnąc za sobą szkolną torbę. 

Schodząc po schodkach prowadzących na podjazd w moją twarz uderzyły promienie słońca, więc w trybie natychmiastowym założyłam okulary przeciwsłoneczne. Zapomniałam powiedzieć - jestem dziwną osobą i to, że mieszkam w Californii nie oznacza, że lubię piękną pogodę. Nienawidzę jej. Rodzice zginęli w wypadku właśnie przez to, że słońce oślepiło mojego tatę i szukając okularów nie zauważył zakrętu i tira z naprzeciwka. Staram się o tym zapomnieć, ale wszystko wraca, zawsze, tylko Justin i reszta rodziny myślą, że już mi przeszła depresja, jest dobrze dopóki nie jestem sama ze swoimi myślami. Wsiadłam do czarnego BMW i zapięłam pasy nie mając nawet zamiaru przepraszać Justina z moje wieczne uprzykrzanie mu życia moimi spóźnieniami. Każdy musi sobie radzić w życiu, on też by mógł zacząć. 

Droga do szkoły minęła mi szybko i już po 15minutach byłam pod budynkiem West High School. Lubiłam tą szkole, ale nie atmosfery panującej w niej, były tam grupy społeczne, snoby, lalusie, maczo z drużyny koszykówki i inne. Nie należałam do żadnej, zawsze trzymałam się blisko Vanessy. Jest moją najlepszą przyjaciółką od podstawówki i dobrze mi z tym, nie potrzebuje nikogo innego. 

- Przyjedź po mnie o 15, jak nie to sama sobie pujde do domu - powiedziałam bratu odpinając pasy.

- Przyjadę marudo - powiedział i posłał mi jego codzienny chytry uśmiech, a następnie odjechał... Tam gdzie miał jechać, gdziekolwiek to się znajduje. 

Nie zmieniając nastawienia do życia przekroczyłam próg budynku i kierowałam się w stronę klasy chemicznej, kiedy poczułam, jak ktoś ciągnie mnie za pasek od torby. 

- Możesz wziąśc książki, ale zostaw telefon. - powidziałam nie patrząc na tą osobę. 

- Opanuj się młoda. Chciałem tylko ci powiedzieć, że jechałem ostatnio na wakacje i w miejscu gdzie twoi starzy padli jest już znak żeby zachować ostrożność, dobrze, że zginęli, że informować innych, prawda? 

- Ty chamie! - krzyknęłam uderzając Chrisa, kapitana drużyny prosto w nos. - Nie wspominaj mi o moich rodzicach, a poza tym nawet nie waż sie tak mówić, to nie twoja sprawa - krzyczałam uderzając go w tors za każdym słowem - Uszanuj niektóre rzeczy i miej jakiekolwiek uczucia oprucz miłości do samego siebie, ty chuju. 

- Panno Bieber, w tej szkole nie tolerujemy ataków agresji na innych uczniach, proszę za mną do gabinetu - dyrektorka pociągnęła mnie za sobą do jej pokoju. Zajebiście. Czy ona naprawdę nic nie rozumie? A teraz Chris będzie ten poszkodowany biedny, chociaż wszystko z nim w jak najlepszym porządku. 

- Proszę usiąść - rozkazała i umiejscowiła się na fotelu przede mną. 

- Ja naprawdę, to nie moja wina! On mnie sprowokował i... - nie dane było mi dokończyć.

- Niechce słuchać panny wyjaśnień, proszę numer do brata. 

- 12037892234 - jest w pracy może nie odebrać, nie radzę mu przeszkadzać. 

Ta, kto by mnie teraz słuchał. Założę się, że da mi szlaban, albo odda do domu dziecka, bo w końcu to jest dla niego najlepsze rozwiązanie. Ciekawe dlaczego wogóle jeszcze tego nie zrobił. 

Czekałam jeszcze 10minut przed wejściem do gabinetu dyrektora, kiedy ujrzałam w drzwiach to czego nigdy bym się nie sspodziewała. Justin biegł w samych dresach z siłowni, bez koszulki. Cóż, nie trzeba było się spieszyć. 

Nie zwracając nawet na mnie uwagi wszedł do tej jędzy, a ja za nim. 

- Pan Bieber.. Czy ma pan w domu koszulki? Ma pan być odpowiedzialnym opiekunem, a nie jakimś niezorganizowanym nastolatkiem, tak się nie przychodzi w miejsca publiczne! 

- Sorka, ale byłem na siłowni, kiedy dostałem telefon, że ta gówniara pobiła kogoś - ostatnie słowa skierował patrząc się na mnie wściekłym wzrokiem. 

Pani Stewart opowiedziała swoją wersję wydarzeń nie dając mi dojść do słowa, a następnie Justin wyciągnął mnie na parking. 

- Justin, to nie było tak... On powiedział, że dobrze, że rodzice umarli, że... - czułam jak łzy lecą z mi z oczu. 

- Cii, nie płacz już, jest okej. - uciszył mnie i wtulił w swój tors, głaskając mnie uspakajająco po plecach. - Nie ma do ciebie pretensji, ja wiem, musimy się z tym pogodzić, i jeśli ktoś będzie drwił z naszych rodziców tak postępować, dobrze zrobiłaś - mówił dalej, a ja wreszcie poczułam, że jestem szczęśliwa, czułam ciepło płynące od Justina, czułam się poprostu dobrze w jego ramionach. 

---------------------------------------------------------------------

Hej, witam was w moim nowym fanfiction o Justinie, niedługo pojawią się bohaterowie i wszystko. Będzie to trochę kontrolwesyjne opowiadanie, ale mi sie fabuła podoba i mam nadzieję, że wam też się spodoba. Komentujcie jak wam się podoba, wg mnie rozdział fajny, liczę na was, 

@polishkidrauhll xx